سحـــــــــــــــــــر کـــــــــــتلــــــــــــــــــــــتـــــیــــان:)))

طلوع:بیست و پنجم فروردین نود و هفت

غروب:پانزدهم دی ماه نود و هشت

کرم مرطوب کننده محبوبم را برمیدارم

صدای علی زند وکیلی سکوت خانه را در هم میشکند

"دلم را لرزاندی و رفتی،چو مرغ شب خواندی و رفتی،اخه تو اشک سرد زمستان را چو باران افشاندی و رفتی"

کرم رو میزارم سرجاش

خط چشم رو برمیدارم و خودم رو گم میکنم در خط چشمهای ناهماهنگ

علی زند وکیلی می خواند

"تو می آیی آی تو می آیی"

حرفهایی که میخواستم بزنم و کیلومتر وار اینجا ثبت شود،خیلی هم مهم نبود،پس..بیخیال،این روزها،بیخیال خیلی چیزها...:)

چقدر این روزها بی حوصله گی در من خانه زاد شده ؛

دلگیری تمامِ ورودی های چشم هایم را بلد شده است.

دلتنگی ها به شکلِ مضحکی به پریشانی ام میخندند.

میخورند ؛ 

میخوابند ؛

و رختِ خوشحالی را در دلم میشورند و آویزانِ دلم میکنند.

از تن و بدنم انگار خیالِ بیرون رفتن ندارند.

چقدر این کوچک های بی حوصله ؛

به زندگی ام وفادار چسبیده اند.

که خیالِ تنها گذاشتن ام را با خوش خیالی هایِ رنگی ام ندارند...

فردا،وقتی جواب ازمایشتو گرفتی،زنگ میزنی بهم میگی هیچی نبود لوس خانوم،ترسو..برو نذراتو ادا کن،بعد من هی همینجوری ک اشک تو چشام جم شده زنگ میزنم اس میدم قط میکنم گریه میکنم و هی میگم مرسی که باز خدایی کردی برام،هی اس میدم هورااااا یا چی؟میشه نه؟میشه که فردا اعصابم آروم شه و تمرکز کنم،اونوقت بیام و بنویسم،همه چیزو بنویسم...!